مقایسه اکسیژناسیون بیمار بدنبال راه اندازی از بستر 24 و 48 ساعت پس از بای پس رگ‌های کرونر

چکیده مقدمه: کاهش اکسیژناسیون در سرآغاز دوره پس از جراحی قلب باز وجود دارد. برای پیشگیری از این پیامد و درمان آن  مطالعاتی در زود به حرکت در آوردن بیماران پس از جراحی همراه با برنامه‌های بازتوانی انجام شده است. هدف: ارزیابی بحرکت در‌آوردن زودتر از هنگام به عنوان پادرمیانی درمانی بر چگونگی تنفسی بیماران پس از بای پس رگ‌های کرونر مواد و روش‌ها: مطالعه کارآزمایی بالینی با 80 بیمار پس از بای‌پس رگ‌های کرونر به‌طور Random fix block(رندوم فیکس بلاک) در دو گروه 40 نفره بخش شدند. گروه مداخله افزون بر آمادگی معمول بیمارستان و حرکت کنشگر روی تخت، مسافت 20 متر را در دو نوبت پیمودند، نوبت اول 24 ساعت پس از جراحی و خارج شدن لوله تراشه و نوبت دوم 6 ساعت بعد در ICU انجام شد. پیش و پس از برونرفت از تخت، ABG، flow Peakو CXR وارسی شد. گروه کنترل 48 ساعت پس از جراحی از تخت خارج شدند. تمام ارزیابی گروه مداخله برای گروه کنترل انجام و داده‌ها با نرم‌افزار آماری  SPSS نسخه 22 و سطح معنی‌داری با ارزش 05/0> P بررسی شد. نتایج: نتایج آماری در متغیرهای اندازه‌گیری به سود گروه مداخله است. پس از نوبت دوم راه‌اندازی زودتر از موعد در میزان درصد اشباع اکسیژن خون‌شریانی (Sa O2) گروه مداخله 14/2±77/95 و گروه کنترل 03/3± 2/94 (009/0=P) و میزان بیشینه جریان بازدمیPeak Expiratory Flow)) در گروه مداخله 1/49±2/167 و گروه کنترل55/40±137 lit/min(004/0=p) و فشار اکسیژن خون شریانی (O2 Pa) در گروه مداخله 18/7±59/76 و در گروه کنترل 63/9±4/71 mmHgتفاوت معنی‌دار نشان داد(008/0=p). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد راه اندازی زود هنگام پس از بای پس‌رگ‌های کرونر می‌تواند باعث میزان اکسیژناسیون را بهبود بخشد.